آب وهواشناسی

انسان ها از زمان پیدایش برای رفع نیازها و محافظت از خود و خانواده در برابر سرما و گرما، مجبور بودند تا خودشان را با وضعیت آب و هوایی محیط زیست خود، تطبیق دهند و شرایط آن را بشناسند.

در آثار فیلسوفان و دانشمندان یونان باستان، بارها و به اشکال مختلف و به ویژه با تعبیرهای گرم، معتدل و سرد به این کلمه (آب و هوا) اشاره شده است. بقراط در حدود ۳۷۵_۴۶۰ قبل از میلاد، اولین کتاب را در زمینه آب و هوا به نام (هواها، آبها و مکان ها ) نوشت که در آن بر اهمیت آب و هوا در ارتباط با سلامت انسان بسیار تأکید شده است.

بطلمیوس در حدود دو قرن پس از میلاد، براساس اختلاف حرارت، سرزمین های شناخته شده آن روزگار را به هفت اقلیم تقسیم کرد.

وضعیت فعلی علم آب و هواشناسی، نتیجه تطور آن در طول قرون هفدهم به بعد است. مطالعه آب و هوا در قرون هفدهم و هجدهم جنبه توصیفی داشت و در آن بر جمع آوری دانسته هایی درباره مناطق مختلف روی زمین تأکید بسیاری می شد. تا اواخر قرن نوزدهم، موسسه اسمیتسونین، نقشه های پراکندگی فشار، بارش، دما و مانند آن را در مورد سطح زمین منتشر کرد و به تبیین آب و هوا توجه بسیاری شد. الکساندر فون همبولت عامل مهم تغییرات آب و هوا را خورشید می دانست و آب وهواشناسی خورشیدی را مطرح کرد. اقلیم شناسی خورشیدی به تدریج توسعه پیدا کرد و آب وهواشناسی فیزیکی امروز را به وجود آورد. قرن بیستم دوران شکوفایی آب و هواشناسی علمی است. مکاتب مهمی در وین، لایپزیگ، فرانکفورت، برگن و شیکاگو ایجاد شدند. در نتیجه اکتشافات قرن بیستم، توسعه و گسترش یافته های هواشناسی به پیدایش آب و هواشناسی دینامیک و آب و هواشناسی سینوپتیک انجامید. در طول تاریخ علم آب و هواشناسی، نگرش های متفاوتی به وجود آمده است که نتیجه آن ها را می توان آب و هوا شناسی توصیفی، آب و هواشناسی فیزیکی، آب و هواشناسی دینامیک و آب و هواشناسی سینوپتیک نامید.